کودکان ونوجوانان نوریابی را دریابیم

شایدعنوان وبیان چنین جمله وتیتری در نگاه اول برای بعضی چنان مهم وقابل توجه

نباشد،درحالی که واقعیات گویابوده وخلاف این نگاه رابیان می کند.وبرای عده ایی

هم خیلی احساس برانگیزباشد.ولی اگرماباتوجه وتامل بهتروآگاهانه تری نسبت به

آن بنگریم وازگرداب تفریط وافراط خارج شویم وجانب اعتدال رابنگریم وبگیریم متوجه

می شویم که واقعانیازونیازمندیهای فراوانی وجودداردکه این کودکان ازآن محروم

هستند،که امروز ودر این بخش به مهمترین آنها اشاره می کنم .بنده درپست های

قبلی این وبلاگ درارتباط بااطراف نوریاب اشاراتی به اماکن تفریحی وورزشی روستا

کرده وهمچنین نوع وچگونگی بازیهای مرسوم ورایج درمیان کودکان ونوجوانان رابیان

نموده ام.اکنون که نگاه دگرباربه این اماکن وبازیهای می اندازیم هیچ گونه اثری ازآن ها

باقی نمانده این درحالی است که تعداد کودکان ومتقاضیان آن اماکن وبازیهابیشتر

شده است،حال دراین عرصه وزمانه که به دهکده ی جهانی معروف است وتبادل

اطلاعات درحدکلیک کردن برروی موش واره کامپیوتراست پس می طلبدکه متناسب

باآن برای رفع نیازهای فرزندانمان مجهز به فن آوری روزگردیم که اگر چنین نباشد نه

اینکه وظیفه ی خود رادرحق کودکان ادا نکرده ایم بلکه آنها رامحروم وپارینه سنگی

بارمی آوریم این مهم بیشترمتوجه افرادی است که مسئولیت وآگاهی دراین زمینه

دارند.دردهه های گذشته اماکنی چون پشتی مالان ،خیری زنده،زه وی سفاوه گ،

بانی زه ماوه نگه،پش قه م جهت برگزاری بازیها وجود داشت وبچه ها درآن اماکن 

وتفرجگاهها به سپری کردن اوقات فراغت خود به نحو شایسته وسالم می پرداختند

اما اکنون نه اینکه آن اماکن را ازدست داده اند( چون جزءاملاک شخصی مردم روستا)

بلکه جایگزینی برای آن هم نیزفراهم نشده است.قول وقرارها پیشکش ونثاراونایی

که جوگیرمی شوند وبرای کم نیاوردن ازسایرین وعده هایی رااعلام می کنند.

بچه ها امروزمکان تفریحی ورزشی می خواهند دوران کودکی دوران گذرایی

است.وازمهمترین دوران زندگی فردمحسوب می شود چون شخصیت،هویت وقوام فرد

درکودکی شکل می گیردگاهی اوقات اجرای برنامه ها بایدکودک اندیشانه باشد 

بدینگونه که درهمان زمان وآنی دست به کارشدواجراءکردوآن رادرپیچ وخم بروکراسی 

اداری پنهان نکنیم.همانطور که حالا شده.

اکنون که چنین برنامه ای نداریم ووچنان محرومیتی هم برایشان بوجود آمده.انرژی

ونیروی فعال کودک ونوجوان کجا صرف وتخلیه شود.او به ناچار به دنبال مفر و روزنه ای

می گردد ومانع نمی شناسد.تا انرژی خودرا تخلیه کند وتنها ودم دست ترین مکانی

هم که قابل دسترسی است حیاط مدرسه روستا است.وچون این مکان هم ازآن

اماکنی است که برای هدفی خاص وزمانی خاص برنامه ریزی شده است آنها به

راحتی  نمی توانند به آن دسترسی پیدا کنند بناچاربرای رسیدن  به آن باید راهی

ومفری بیابند،وتنها وسهل الوصل ترین راه بالا رفتن از دیوار حیاط و وارد شدن به

آن می باشد.

بله بالارفتن ازدیوار حیاط مدرسه درست می خوانی (ب ا ل ا ر ف ت ن ا ز د ی و ا ر)

به نظر شما چه انتظاری از این کودک ونوجوان باید داشته باشیم آیا حتی کوچکترین

بی نظمی که در آینده او به آن گرفتارمی شود ما وهرکسی که مسئولیتی دراین

زمینه به عهده دارد مقصر نیست؟

اگرچنانچه ملاحظات شخصیتی نبود تصاویری در این مورد ضمیمه می شد آنگاه عمق

فاجعه گویاتر وواضحتربود.طرح این مسئله وموضوع صرفا جهت آگاهی بخشی وتذکر

بوده واینکه تا موضوع ازاین حادترنشده است چاره ایی برای آن اندیشیده شود.

بنده صرفا به عنوان هشدار و یادآوری وجلوگیری ازاین بالا رفتن ها ازدیوار به متولیان

روستا ومسئولین شهرستان اعلام می کنم که به فکر چاره اندیشی برای این مهم

باشند.چرا که هم وظیفه ی انسانی وهم مسئولیتی به مصداق حدیث (کلکم راع

وکلکم مسئول عن رعیته)دارند.لازم می نمایدکه برنامه ریزیی اساسی برای رفع

نیازاین دسته ازهموطنان خود انجام دهند. ومن الله التوفیق